Dream Theater ssie

Cookie13

[link widoczny dla zalogowanych]

Falling Into Infinity ponoć uchodzi za jeden z najbardziej niedocenianych studyjnych albumów Dream Theater. Nie bez kozery napisałem, że "ponoć", bo wśród znanych mi osób pasjonujących się muzyką (a niekoniecznie będących fanami Dream Theater), ta płyta cieszy się naprawdę dobrą opinią. Ten stan rzeczy absolutnie mnie nie dziwi, ponieważ sam uważam, że Falling Into Infinity to jeden z najlepszych krążków w dyskografii Dream Theater. Pierwsze na co warto zwrócić uwagę, to brzmienie autorstwa Kevina Shirleya; ciepłe, miękkie i pełne przestrzeni, jakiej nie uświadczymy na kolejnych wydawnictwach zespołu, których produkcji podjął się już Petrucci z Portnoyem lub Rudessem. Owo brzmienie doskonale podkreśla charakter muzyki zawartej na tym krążku. Muzyki nie tak ciężkiej i skomplikowanej jak na dwóch wcześniejszych albumach, ale pełnej smaczków i niuansów. Z takim podejściem do komponowania idealnie koresponduje duch muzyki fusion, który mocno daje o sobie znać w takich utworach, jak np. otwierającym płytę New Millenium z kapitalną funkującą solówką Petrucciego i groove'em Myunga na Chapman sticku, instrumentalnym Hell's Kitchen przechodzącym w Lines In The Sand czy zamykającym album, trzyczęściowym Trial Of Tears z wysmakowanymi i oszczędnymi partiami gitar Petrucciego (wielka szkoda, że takie myślenie o tworzeniu swoich partii, tak rzadko przyświecało mu na kolejnych płytach Dream Theater, na których dominuje już bardziej metalowa estetyka). Ale nie tylko te dłuższe formy prezentują się dobrze na Falling Into Infinity, bo zarówno takie piosenki (przy czym słowa "piosenki" używam z pełnym rozmysłem) jak singlowa Hollow Years, czy You Not Me okraszona świetnym solem Petrucciego (cóż za pomysłowo wkomponowane flażolety!), stanowią o różnorodności tego albumu. Bez wątpienia cichym bohaterem Falling Into Infinity jest nie kto inny, jak Derek Sherinian, którego jazzowe inklinacje i bardzo dobry słuch w kwestii doboru brzmień (w tym elemencie Sherinian jest prawdziwym przeciwieństwem pozbawionego smaku i zorientowanego na pseudo-klasyczne rozwiąząnia w dziedzinie melodyki i harmonii, Jordana Rudessa), w sposób istotny ubogacają ten materiał, przydając mu tajemniczości i przestrzeni, o której już wspominałem. Objęcie wakatu klawiszowca przez Jordana Rudessa w pewnym sensie stanowiło otwarcie nowego rozdziału w historii Dream Theater. Rozdziału - przynajmniej moim zdaniem - niezbyt chlubnego. Ale to już temat na zupełnie inną dyskusję.

Moja ocena Falling Into Infinity; mocne "4" (w skali pięciopunktowej z połówkami).

Dillu

Brzmienie ten album ma wspaniałe. To pierwsze rzecz, jaką odpaliłem na swojej (jeszcze nowej) wieży. Wink

Szkoda, że to wszystko zostało tak na nich (jeśli wierzyć temu, co muzycy zespołu opowiadali) wymuszone. Może gdyby nie poczuli się tak osaczeni przez ludzi wytwórni, to nie nastąpiły by potem zmiany, którymi jak gdyby odreagowali tamte doświadczenia.

Można sobie pomarzyć jak by brzmiała dziś ich muzyka, gdyby inaczej rzeczy się potoczyły. Nie wiem zresztą jak to było ze zmianą Dereka na Jordana, czy aby już wcześniej nie przykuł ich uwagi Rudess i nie myśleli już o nawiązaniu z nim współpracy...?

SrebrnySmok

Glen Benton

Wybitny album. Od eklektycznego New Millenium, do prostego-ale-trudnego Hell's Kitchen (konstrukcja kawałka sama w sobie nie należy do zagmatwanych, ale nieustannie łamany przez Portka rytm burzy wrażenie pozornej prostoty), hiciarskiego Just Let ME Breathe, beatles'owskiej Anki Leenaż do majestatycznego, wzruszającego Trial of Tears. Cholernie niedoceniony stuff. Zakebiścoe bym się czuł, gdyby nowy krążek chłopaków, choć po części nawiązywał do Falling. ,)